Vandaag was ik lekker aan het fietsen in de sportschool en ik keek lekker ontspannen om me heen. Mijn oog viel op een jongen die heel geconcentreerd als een kangaroo sprongetjes aan het maken was. Een oefening die ik nog niet eerder had gezien. Hij liep er wat vreemd bij, maar hij intrigeerde mij op een bepaalde manier. Zijn enkels waren paars en ik dacht dat het misschien brandvlekken waren.
Bij zijn volgende oefening zette hij twee blokken neer met daarop een plank. Qua hoogte ongeveer 25 centimeter. Een tijd lang stond hij er nerveus voor te bewegen. Hij haalde er iemand van de sportschool bij die zijn hand op borsthoogte voor hem moest houden om er voor te zorgen dat als hij sprong en het ging mis hij niet naar voren zou vallen.
Wederom begon hij nerveus en die kerel van de sportschool werd wat ongeduldig. Zijn focus was echter zo sterk dat hij zijn nerveusiteit overwon en op de plank sprong. Tot nu toe zul je als lezer wellicht denken: So what of boeien, maar het mooiste was dat op het moment dat hij op die plank sprong hij zo hard "Yes" riep dat ik er 100% zeker van ben dat een aantal mensen dachten dat hij een orgasme kreeg. Gevolg was dat de trainer snel weg liep en die jongen euforisch, ontroerd en juichend in zichzelf gekeerd heen en weer liep.
Zelf kreeg ik een heel ander gevoel toen ik hem observeerde. Hij intrigeerde mij en het moment dat hij de overwoog om de sprong te maken, fluisterde ik zachtjes “Kom op, kom op, je kunt het!” Bij zijn "Yes" moment voelde ik zijn euforie, zijn overwinning. Ik was erg blij voor hem en wilde hem spreken.
Ik liep naar hem toe en vroeg hem naar zijn hoogtepunt (dat kun je natuurlijk anders interpreteren, maar ik bedoelde het niet zo!). Hij vertelde mij kort zijn levensverhaal. Het raakte mij zo dat ik niet alle details hebben onthouden, maar in grote lijnen kwam het op het volgende neer:
“Op mijn 16e zijn er verschillende tumoren bij mij ontdekt, waaronder in mijn hersenen. Ik heb twee jaar gevochten voor mijn leven. Ik ben twee maanden kunstmatig in coma gehouden, waarbij ik die hele tijd zo verkrampt in een foetushouding heb gelegen, dat mijn lichaam en geest nauwelijks meer functioneerden toen ik weer uit coma kwam. Ik ben nu 34 en ik heb al die tijd gevochten om er weer bovenop te komen. Ik heb weer leren lopen, leren kijken, leren praten. Ik heb veel angsten overwonnen en constant moeten strijden. Dit kleine sprongetje is voor mijn een gigantische mijlpaal.”
Wow! Kaboem, beng! Brok in mijn keel. Ontroering.
Aangeslagen complimenteerde ik hem met zijn enorme vechtlust. We praatten nog even door over zijn leven en gingen vervolgens weer verder met sporten. Al mijn oefeningen gingen beter dan de afgelopen maanden, want na het gesprek met hem dacht ik weer aan de beroemde Alpe d’Huzes zin: Opgeven is geen optie.
Wat een gaaf en inspirerend mens! Wat een held!
Deze ontmoeting was voor mij het hoogtepunt van de dag. Dergelijke ontmoetingen doen je beseffen hoe het leven ook heel anders kan zijn. Hoe mooi is het om zo te strijden en zo blij te zijn met iets wat voor "gezonde" mensen een peace of cake is! Ik wil hier zeker niet gaan prediken of zweverig gaan doen, maar koester wat je hebt, doet en kan en wees er trots op.
Ik wilde dit gewoon even met je delen. Ik ben nu een paar weken live met mijn site en met mijn blog wil ik graag zaken delen over passie, com-passie en zaken/mensen die mij inspireren. Zo wil ik ook met bekende en onbekende mensen in gesprek gaan over inspiratie, wat hen energie en synergie geeft, etc. Deze onbekende jongen is bij toeval de eerste.
De foto heb ik van het internet gehaald en is gemaakt door Michael Strassman.