Nog een dag in Beijing en dan vlieg ik weer naar de lage landen. Na dagen van over de 35 graden, regent het nu en is het slechts 17 graden. De Great Wall Marathon was een bijna onbeschrijfelijk avontuur, maar hieronder toch een poging. Kijk vooral ook naar de video onderin. Deze geeft een prachtige samenvatting van de marathon dag met hele mooie beelden (wellicht dat je die kerel bij de 41e seconde nog ergens van kent).
Dinsdagmiddag 16 mei vloog ik naar Beijing. In het vliegtuig zaten al de nodige deelnemers. Op de luchthaven werden we opgewacht en naar ons hotel gebracht. Ik maakte al gelijk kennis met een aantal en hoorde al prachtige verhalen over marathons in Chili, Zuid-Afrika en vele andere landen.
Na te hebben ingecheckt, was het omkleden en ben ik naar het bekende Tiananmen Square gewandeld. De hitte, drukte, jetlag maakte het niet makkelijk om te wennen en toen ik op dat immense plein stond, vroeg ik me ook echt af: “Wat doe ik hier in Mao’s naam?”
Na een lange zoektocht voor een lunchtent, vond ik uiteindelijk iets waar ik via plaatjes kon aanwijzen wat ik wilde. Met een volle maag ben ik daarna door het Temple of Heaven park gelopen. ’s Avonds at ik met twee Britten, Mike en Paul en besloten we maar niet te kiezen voor schildpad en varkensdarmen en kozen we een paar veilige gerechten.
Dat etentje was voor mij de start van onvergetelijke verhalen en prachtige mensen. Zo heeft Paul jaren geleden een ernstig ongeluk gehad waardoor hij zware hersenbeschadiging heeft opgelopen en daar drie jaar van heeft moeten herstellen. In die periode is hij bijna alles kwijtgeraakt, zijn baan, zijn partner en bijna zijn toekomst. Hij is heeft zich teruggevochten door elke dag te vechten voor zijn toekomst en helpt nu via Paul 4 Brain recovery dagelijks andere mensen. Held!
Donderdag was het vroeg op en gingen we naar Huangyaguang om het parcours te verkennen. Na een bustocht van 2,5 uur werden we op Yin Yang Square welkom geheten door de marathon organisatie. Vervolgens gingen we de muur op en liepen we 3,5 km over dit imposante bouwwerk heen. Met 39 graden maakte dat het er zacht gezegd niet makkelijk op, maar echt geweldig. (sorry lezer, maar er komen nog meer superlatieven ;))
Na te hebben ingecheckt in het prachtige hotel in Jixian, ging ik even zwemmen en naast een aantal Chinezen, was er nog een kerel en ja hoor meneer komt uit Nederland en heet ook Paul. Blijkt hij ook nog perfect Chinees te kunnen wat later nog van pas kwam. ’s Avonds hadden we diner buffet en dronken we nog wat in het hotel.
Vrijdag was mijn bedoeling om niets te doen en puur te relaxen voor de grote dag. Bij het ontbijt veranderde dat al snel, want daar ontmoette ik Sandra en Kymian, twee dames uit New York. Met hun ben ik naar de Qing Tombes gegaan en had ik een hele leuke dag met mooie gesprekken.
Sandra inspireerde me enorm met haar megadrive. Als kind groeide zij in arme omstandigheden op in Roemenië onder het bewind van Ceaușescu. Op 21 jarige leeftijd is ze naar Amerika geëmigreerd. De afgelopen 2,5 jaar is zij voor via haar initiatief run2buildschools gaan lopen om scholen in ontwikkelingslanden te bouwen. Dit jaar loopt ze er tien. Zij heeft inmiddels al geld opgehaald voor vijf scholen en heeft haar eerste vorig jaar in Nepal gebouwd. Dit jaar staat er een school in Senegal op het programma en Burkina Faso, Nicaragua, Malawi zitten al in de planning voor komende jaren. Voor 2018 staat de Antarctica marathon staat voor haar op de planning! Heldin!
De Qing tombes waren ontzettend groots en mooi. In het hotel aten we pas laat de lunch en besloten we niet mee te gaan naar het buffet. Ik ging me voorbereiden op de grote dag en de spanning nam erg toe. Ik sliep daardoor ook slecht en was blij toen het 3:00 was. Ja ja je leest het goed: 3:00 uur moesten we op!
Opgestaan, gedoucht en ontbeten. Bus in en op naar de muur. Spanning, spanning, spanning…en toen begon het. WAT EEN SFEER! Ik krijg weer de emoties als nu ik dit typ. Bij de ingang speelde een Chinees orkest Jingle Bell. Mooie kerstsfeer bij dit weer. Bikkels uit 59 landen maakten zich klaar voor de strijd. De schaduw verdween langzaam en de koperen ploert kwam tevoorschijn. In de bus grapte ik nog tegen Julia uit Nieuw-Zeeland dat we met z’n allen een Haka (Maori dans) moesten gaan doen. Komen er op eens ruim 30 mannen en vrouwen het podium op om een Haka te doen. Kippenvel!
7:30 klonk het startschot en waren de maanden, weken, dagen en uren nog slechts minuten. Ik zat in wave 2 en om 7:40 waren ook de seconden op en begon de strijd. Bij de eerste meters voelde ik al dat de hitte en omstandigheden onvergelijkbaar waren met alle trainingen die ik had gedaan. Zelfs vlak liep het anders. Na 1 km ging begonnen de eerste hoogtemeters (totaal 1165 omhoog en 1165 meter omlaag!!). Het ging best goed, maar door de zon en steilheid kon je gewoon niet continue hardlopen en werd het meer powerwandelen. Na 5 km begon de muur en was er niemand meer die hardliep. Zwoegend en zweten trotseerden we de eerste treden van de 5164 die volgden.
Eenmaal weer beneden van dat muurtje leidde het parcours ons door kleine dorpjes met enthousiaste kindjes en mensen langs de kant. Ik gaf de kindjes allemaal een high five en dit motiveerde om te blijven hardlopen, maar na 10 km was het al erg zwaar. Bij 15 werd het nog zwaarder en ging het weer heuvel op. Bij elk waterstation was het drinken en water over je hoofd gooien en weer door. Bij 21 km was het al zo zwaar dat ik gewoon even moest zitten en vele stukken daarna moest wandelen. Downhill kreeg ik weer even de spirit en liep ik ouderwets als een gazelle (moehaha).
Onderweg had ik ook veel contact met de andere lopers. Van Australië tot Argentinië. Door zijn shirt herkende ik ook iemand waar Sandra mij over had verteld en sprak hem aan. Een warme sympathieke man uit Nieuw-Zeeland. Als oud-soldaat werkt Shadi vrijwillig bij MAG International waar hij landmijnen in oorlogsgebieden als Syrië opruimt. Held!
Zulke mensen geven zoveel energie waardoor ik weer een stuk verder kon (hard)lopen. Bij 25 kilometer begon de eerste blaren me op te spelen en ik liet me daar ook voor behandelen. Met 38 graden was de hitte inmiddels ook op een hoogtepunt. Nog 17 te gaan en ik moest er wel voor zorgen dat ik bij het laatste punt van de muur nog binnen de tijdslimiet van 6 uur kwam. En dat lukte! Met 5:38 kreeg ik een armband om en begon ik aan de laatste 8 kilometer. Zwaarder dan zwaar! Zwetend als een otter en zwoegend als een paard liep ik trede voor trede door. Opgeven was geen optie!
De muur was killing en iedereen hielp elkaar er doorheen en we deden een poging om te zingen. “Always look on the bright side of life” en “Stairway to heaven”. Na de muur nog 5 kilometer naar beneden, maar de energie was op en de blaren deden flink pijn (4 grote en 4 kleine knikkers). Normaal heb ik daar geen last van, maar het kwam waarschijnlijk door de warmte, zweet en water over me heen gieten waardoor mijn schoenen nat werden.
De tijd tikte voort en de meters werden gelukkig minder. Het einde was in zicht! Ik ging het halen! Zwaar geëmotioneerd kwam ik met 7:45 over de finish. I f..king did it! WAUW! Van een mooie Deense dame ontving ik de welverdiende medaille. Soren en Kymian wachtten me op. Van veel bekenden wist ik al dat ze het hadden gehaald, maar Sandra was nog niet binnen. In spanning wachtten we op haar. Ze hadden de tijdslimiet van 8 uur met 20 minuten verlengd en ze kwam 8:19:53 toch nog over de streep! Ze moest wel gelijk naar de first aid en ik liet me ook aan mijn blaren behandelen. Gelukkig ging alles goed en konden we met de bus terug naar Beijing.
Van de 825 marathon deelnemers haalden 215 de tijdlimiet van 8 uur niet of zijn gestopt! Slechts 39 deelnemers haalden het binnen 5 uur.
De volgende dag heb ik mijn blaren doorgeprikt en ben ik met twee Hollanders Roos en Dick naar de Verboden stad gegaan. Ook weer toffe lui waar ik vooral met Roos een paar mooie gesprekken gehad over passie, onafhankelijkheid en groei. ’s Avonds hadden we een afsluitend gala diner bij het Olympisch stadion. Na het galadiner gingen we nog naar een after-party en genoten we allemaal van de nodige Tsing Tao biertjes. Paul en ik gingen daarna nog even door in club Mix. 5:00 begon het al weer licht te worden, maar ging bij mij het licht uit.
De energie, menselijkheid, samenwerking, inspiratie van al deze nationaliteiten bij elkaar maakte het een onvergetelijke ervaring die zeker in mijn top 10 van levenshoogtepunten staat.
Sandra zei: "Als de wereld als de atmosfeer van deze marathon zou zijn, we in een veel betere wereld zouden leven".
Dus Trump, Kim Jong-un, Poetin, Duterte, Zuma, Erdogan en die andere …….. (vul zelf maar wat in): ik stel voor dat jullie hardloopschoenen kopen, een trainingsschema gaan volgen (wil ik best bij helpen) en jullie je samen voor volgend jaar inschrijven.
Grote dank, respect en een diepe buiging voor Sandra, Kymian, Soren, Paul, Mike, Roos, Dick, Shadi, Paul, Lauren, Amanda en alle deelnemers van 2017.
En nu zit ik in de hotellobby met een kopje jasmijn thee met pijnlijke voeten, voldaan, verdrietig, blij, tot het bot geïnspireerd, gemotiveerd en klaar voor de volgende uitdagingen.
To be com-tinued ;)