Na 5 pogingen om een sub3 marathon te lopen, is het me eindelijk gelukt in Valencia! Mijn 16e marathon in 2:59:31. Pure synergie van focus, flow & fun
Mijn doel was ooit in 2010, zoals velen, om een keer een marathon uit te lopen voor een goed doel. Vraag niet hoe maar dat is gelukt…. In Tokyo liep ik mijn 1e marathon in 5:45.
Vijf jaar later kreeg ik het idee om voor mijn 40e een marathon onder de 4 uur te lopen. Trainen, trainen, trainen! In Amsterdam liep ik uiteindelijk 4:17. Een supergoede prestatie gezien mijn tijd in Tokyo destijds, maar doel was onder de 4 uur!
De dag erna lag ik met spierpijn op bed en schreef ik mij in voor de Barcelona marathon ... een dag voor mijn 40e verjaardag! En het lukte me in 3:59:45! Pas in de laatste kilometer wist ik het verschil te maken. Daarna begon mijn liefde voor de marathon nog meer te groeien en liep ik verschillende marathons in binnen- en buitenland.
Vanaf 2019 werd ik nog serieuzer. Voor de Hamburg marathon was mijn doel 3:42 (ja, ook weer zo'n ding met cijfers. Ik werd dat jaar 43). Ik liep 3:36. WTF! Mede dankzij mijn inspirerende opdrachtgever, Nike, maakte ik van sport een (almost) daily habit.
In 2020 nam ik me voor om voor een sub3 te gaan. Corona was daarin mijn vriend en vijand. Vriend omdat ik door thuiswerken veel flexibeler was om te trainen en natuurlijk vijand omdat er geen enkele marathon door mocht gaan.
Pas in oktober 2021 kon ik een eerste poging doen en liep ik in Parijs 3:10. Voor een amateurtje als ik een topprestatie. 26 minuten sneller dan Hamburg.
Het jaar erop lukte mijn pogingen in Boston en Berlijn helaas niet en in maart 2023 liep ik in Rome exact dezelfde tijd als Parijs…. Tandje erbij!
Het ultieme moment zou Valencia moeten zijn. Ik had me daar in 2022 ook voor ingeschreven, maar kon niet mee doen, omdat ik Corona had. Als generale repetitie deed ik stiekem een poging in Antwerpen en liep daar in oktober 3:07. Een mooi PR (again (think Forrest Gump) ;)).
Met nog 6 weken voorbereiden, verloor ik nog een paar kilo, deed ik wat extra krachtoefeningen, passeerde ik de 10.000 trainingkilometers (in 5 jaar) en richtte ik alle pijlers op Valencia. Sunny Schippers a.k.a. Mister Marathon was mijn haas en na het startschot was het pure focus, focus, focus. Geen handje klappen, mooie vrouwen kijken of praten. Focus.
Kilometer na kilometer liepen we steady as a rock onder de sub3. Ik voelde me sterk, geconcentreerd en kwam in een goede flow. Bij 25 km begon ik te zeuren, maar dankzij mijn eeuwige steun en toeverlaat (a.k.a. mijn vrouw) kreeg ik weer motivatie en was het gaan met die banaan.
Bij 35 zei Sunny "ik ga sub3 lopen! Jij ook?", ik brabbelde ja en kreeg kriebels in mijn maag en kippenvel. Ik besefte me dat ik het ging halen als ik zo door zou lopen! Waar ik na 30 km altijd keihard getrakteerd wordt door McHammer, had ik nu zoiets van "you can't touch this"!
De laatste km was taaaaaaiiiii. Sunny liep van me weg en alles was wazig. Tot het punt dat de blauwe baan bij Hemisfèric zich openbaarde bij het laatste stuk. Ik zag de tijd en dacht "nog even kerel. Gas erop!" Het ja hoor, Donkey finishte in 2:59:31! De focus en flow waren er tijdens de marathon, maar de fun en euforie kwam erna. Freaking trots dat me dit gelukt is.